انسان ها گاهی آنطوری نمی شوند که می خواهی.هر انسانی کنار خوبی هایش بدی هایی دارد، و این غیرقابل انکار است.ممکن است از روی نادانی ناراحتت کند،ممکن است هنگام صحبت کردنش به تو آزار برساند،ممکن است با رفتارهای لوس و بچه گانه اش تو را برنجاند یا ممکن از روی غرض و عمد تو را حسابی نابودت کند که این بدترین نوعش است.اما در همه این ها یک حقیقت ثابت می ماند و آن این است که اگر می خواهی آرامش پیدا کنی در تنهایی ات آن را جستجو کن و با خودت آن را بساز چون ممکن است آرامشی را که با کسی ساخته ای ناگهانی از بین برود و طرفت بزند زیر همه چیز و آن وقت تو ماندی یک خرابه ای از باورها که قادر به جمع و جور کردن آنها نیستی.
کم پیدا میشود انسانی که اینطوری نباشد.اما اگر خودت باشی دیگر باید راه ساختن آرامش و سعادت را یاد بگیری.
