دوستت دارم

باور دارم روزی را که در آن روز زندگی جریان دارد.زندگی ای که با تمام روزهای سختش بالاخره به جریان می افتد و عشق را سیراب می کند.عشقی که در وجود همه هست.فقط باید آن را پر کرد.پر کرد از وجود، از هستی،  از زیبایی، از جریان و از زندگی.

آه ای زندگی غم انگیز من ،ای زندگی ای که گاهی اوقات من را در خودت فرو می بری و از تمامی لحظات شیرینی که داشتم تلافی می جویی تو را دوست دارم.ای بی رحم!

با تمام بدی هایت تورا دوست دارم

وقتی غمگینم می کنی وقتی دوستم نداری اما من تو را دوست دارم چون تو زندگی هستی و عشق را در تو جستجو می کنم.تو برای من به اندازه عشق عزیزی زیرا اگر تو نباشی دیگر عشقی نیست.پس تا می توانم تا خون در رگهایم جاریست با تو همنشینم و تو را دوست دارم زیرا تا زنده ام عشق را جستجو می کنم.عشق اگر نباشد تو هم نیستی واگر تو نباشی و زندگی نداشته باشم می شوم مرده ای که فقط راه می رود و هیچ چیز از دوربرش را نمی فهمد و درک نمی کند.اصولا این فرد درک ندارد که بتواند درک کند پس تا می توانم تو را دوست خواهم داشت تا عشق را درک کنم.زندگی بدون عشق پوچ است بیهوده است و تو جایگاه این درخشش ابدی ،این دلیل زندگی هستی

پس تا می توانم به تو می گویم ای بی رحم!دوستت دارم!