ازیه جایی بعد دیگه دوست نداشتم با خودم حرف بزنم و همه چیزو با خودم حلش کنم.دوست داشتم یه نفر باشه انقدر باهاش رفیق باشیم که هرچی میخوام بگم بدون اینکه به کسی بگه یا قضاوتی کنه و از این حرفا.عالم رفاقته دیگه و رفیق خوبم که کمه.رفیق خوب آدمو از تنهایی عذاب آورش میکشه بیرون.نه اون تنهایی ای که بهت خوش میگذره.رفیق خوب مرز بین تنهایی هات رو می شناسه و بهشون احترام میذاره.
